HALFWAY – Maandagavond laat rij ik terug richting Cork nadat ik er niet in geslaagd ben een plek te krijgen op de camping in Garretstown waar mijn TomTom me heen dirigeert. Over onmogelijke wegen en paden, soms net breed genoeg voor 1 auto, bereik ik Garretstown om te constateren dat de camping nog gesloten is tot 1 mei. Ik rij naar de zee die vlakbij is en overpeins wat ik nu moet doen. Morgen heb ik een afspraak in Cork met een Nederlander die daar werkt, dus ik besluit terug te keren naar deze stad waar ik vanmiddag even doorheen reed, maar die ik even snel ook weer verliet.
Op weg naar Cork rij ik door Halfway. Ik ga op zoek naar een Bed and Breakfast. Het begint al flink te schemeren, het miezert en ik ben moe. Ik rij naar de plaatselijke pub, waar de gezelligheid je nou niet direct tegemoet treedt. Binnen in de hoek zit een man half verscholen op een barkruk. Aan een tafeltje een vrouw en achter de tap een wat oudere vrouw. Na mijn vraag of er ergens in de buurt een Bed and Breakfast is, gaan de twee dames in conclaaf. De oudere dame achter de bar begint koortsachtig wat gegevens bijeen te zoeken. Op een papiertje schrijft ze de namen van twee B&B’s in de buurt met een telefoonnummer: Ardfield House en Flushing Meadows. Ik kies voor het eerste adres, maar rij aanvankelijk te ver door. Als ik weer terugrij, zie ik een bordje met de naam Ardfield House. Even verderop moet ik rechtsaf een onmogelijke haarspeldbocht door en steil omhoog. Mijn auto dreigt even af te slaan, maar ik hou hem aan de praat en stijg in korte tijd tot flinke hoogte. Boven kom ik bij een soort chaletwoning: Ardfield House. Ik bel aan en een wat oudere vrouw doet open. Op mijn vraag of ze nog een kamer heeft, zegt ze dat er nog een kamer is, maar wel een dubbele. Als ze zegt dat het 55 euro kost, moet ik even slikken, maar ik ben moe en goedkopere accommodatie zit er vandaag niet in. Ik stem in en de vrouw stelt zich voor als Bernadette.
Als ik het huis binnentreed, waan ik me weer even terug in de jaren zeventig. Protserige houten meubels, gedateerde kleuren en vooral heel veel grenen hout. Ik word verwezen naar mijn kamer en neem een douche en drink nog een kopje koffie beneden in de gemeenschappelijke kamer. Bernadette komt even kijken. Ik vertel haar dat ik net gelezen heb dat ‘Ard’ hoogte betekent en dat ik nu goed begrijp waarom haar B&B Ardfield House heet. Ze leert me nog twee andere Ierse woordjes. Kil is kerk en belly of balley is vallei. Ik trek me terug in mijn kamer en ga slapen. Om 9 uur ’s ochtends is er ontbijt. Ik heb al doorgegeven dat ik graag bacon en eggs wil hebben.
De volgens ochtend stap ik monter de ontbijtzaal binnen. Bernadette leidt me naar mijn tafeltje en wijst op een buffetkast waarop allerlei soorten muesli, crunchy en ook nog wat fruit en yoghurt staat. De meeste soorten muesli ken ik niet. Ik neem wat crunchy die in een pot zit. Ik draai het deksel eraf en probeer wat in mijn kommetje te strooien, maar voordat ik het besef, ligt er een flinke berg crunchy op mijn bord en is ook de buffetkast rijkelijk bestrooid. Het zijn van die momenten dat je je even niets waard voelt, een total loser en liever ergens anders wilt zijn. Gelukkig weet ik, zonder dat iemand iets merkt, de buffetkast een tikkeltje te fatsoeneren en de crunchy weg te vegen.
Bernadette komt even later binnen met de koffie, de sandwiches en de eieren met spek die ze heeft geprepareerd in de aangrenzende keuken. Ik kan er vandaag voorlopig weer even tegen. Na de copieuze maaltijd maakt ik wat foto’s van het bijzondere interieur. Als Bernadette weer binnenkomt om af te ruimen, begin ik een gesprek met haar. Ze vertelt me dat ze deze B&B al 25 jaar lang runt samen met haar echtgenoot. In de praktijk is zij er het drukst mee.
B&B’s van de oude stempel ‘sterven uit’ in Ierland, zegt ze. ,,Niemand wil het eigenlijk meer doen omdat jonge mensen geen zin meer hebben om er zeven dagen in de week mee bezig te zijn.’’ Ardfield House telt 12 kamers. Meestal is ze gewoon vol. Voor het boeken maakt Bernadette gebruik van twee reisorganisaties die haar boekingen regelen. Zelf doet ze aan geen enkele vorm van marketing. Ze heeft er dus eigenlijk geen omkijken na, behoudens een incidentele bezoeker die ’s avonds laat aan de deur komt…
Ik vraag haar hoe het komt dat de regio rond Cork en Kinsale in het Zuiden van Ierland zo populair is onder de Engelsen. Volgens haar komt het omdat het in Ierland zo netjes en overzichtelijk is en Engelsen daarvan houden. ,,In Engeland is het de afgelopen decennia ‘shabby’ geworden. Mensen komen hier graag.’’ Brexit is volgens har de grootste fout die de Britten ooit gemaakt hebben. ,,Ze gaan er nog ontzettend spijt van krijgen’’, voorspelt ze. Maar de huidige politici in het Verenigd Koninkrijk zijn gewoon onder de maat. ,,Weet u dat er het afgelopen jaar een miljoen aanvragen vanuit het Verenigd Koninkrijk zijn ingediend voor een Iers paspoort.’’ Als Britten een Ierse grootouder hebben, kunnen ze ook de Ierse nationaliteit krijgen. ,,Die mensen willen gewoon naar de EU kunnen reizen en niet beperkt worden.’’
Even spreken we over de vreselijke geschiedenis van de Ieren. Tijdens de hongerdood in 1849 stieren een miljoen Ieren en de continue strijd tegen de Engelsen heeft ook veel leed gebracht. Ze is bevreesd voor de gevolgen van Brexit voor de Noord-Ieren. Zal het opnieuw tot sektarisch geweld leiden? ,,De Engelsen geven niets om Ierland of om het Goede Vrijdagakkoord.’’ Dat akkoord waar het VK, Ierland en ook de strijdende partijen in N-Ierland zich achter schaarden, heeft vrede gebracht. Maar hoe het verdergaat…..
Als ik haar vraag of ik een fotootje van haar wil maken voor mijn website, stemt ze in. ,,Maar niet in de keuken, waar daar is het zo rommel.’’ Bereidwillig poseert ze voor de buffetkast waar mijn ontbijt vanochtend zo dramatisch begon.
