Een fijne zondagmiddagwandeling over ’the white cliffs of Dover’. Daar heb ik zin in. Lekker uitwaaien, genieten van het zachte weer en de prachtige vergezichten richting Frankrijk. De witte krijtrotsen als symbool voor het eens zo machtige Albion. Het Britse Imperium waar de zon nooit onderging…
Ik parkeer m’n auto bij St. Margaret’s Bay en loop de laatste kilometer naar het strand. Het gaat hier flink naar beneden en dat betekent straks flink klimmen. Als ik bij het strand aankom, zie ik de witte krijtrotsen, nog niet zo hoog hier, maar toch karakteristiek Engels. Een enthousiast echtpaar kleedt zich zonder veel gêne om en neemt een frisse duik in de zee. Ik zou er ook haast zin in krijgen.
Vanaf het strand volg ik de weg omhoog over het England Coast Path. Het gaat lekker omhoog, maar als ik bovenop de downs ben, is het uitzicht heerlijk en waait de wind door m’n haren. Fantastische plek. Het pad is zelfs afgezet met ijzerdraad zodat je niet zo maar kunt doorlopen of er afspringen. Eerst moet je de omheining over. Tijd om er nog eens goed over na te denken.
Ik vervolg m’n pad richting Dover als ik vier of vijf politiewagens geparkeerd zie staan. Een stuk of zeven agenten lopen er rond. In de verte hoor ik het geluid van een helikopter. Een oefening, denk ik en loop verder over het wandelpad. Hier is geen omheining meer en kun je helemaal tot aan het randje lopen. Of er overheen….
Als ik wil kijken wat voor oefening het is, word ik tegengehouden door iemand van de National Trust. Op mijn vraag wat voor oefening het is, zegt hij dat het niet om een oefening gaat en dat ik dan wel weet wat er aan de hand is. Ik loop door en kan de verleiding toch niet weerstaan om even verderop naar beneden te kijken. De helikopter draait stationair boven het water en er hangt een touw naar beneden. In de diepte zie ik een reddingswerker op het stenen strand. Bij hem ligt een levenloos lichaam met ontblote benen. De man wordt samen met het levenloze lichaam omhoog gehesen, waarna de helikopter verder vliegt, richting Dover. Het is een zelfmoord. Waarschijnlijk zal het hier wel veel vaker gebeuren. Een doeltreffende manier om een einde aan je leven te maken op de krijtrotsen in Dover. Mijn middagwandeling komt opeens in een heel ander licht te staan.
Ik heb al eens over zelfmoord geschreven toen ik in Noord-Ierland was. Ik liep mee in een mars ter nagedachtenis aan mensen die zelfmoord pleegden. In Noord-Ierland komt zelfmoord relatief vaak voor. Ook in mijn eigen omgeving kan ik inmiddels drie mensen opnoemen, die geen andere uitweg zagen, dan er zelf een einde aan te maken. Ik probeer me de wanhoop en uitzichtloosheid voor te stellen, het niet meer willen of kunnen leven en dan de sprong in de diepte, voor de trein of op een andere manier.
Zoals in ieder mensenleven is ook het mijne gevuld met ups en downs. Gelukkig slaat de balans door naar het leven. Ik denk ook niet dat ik het zou durven, alhoewel ik me soms wel wat kan voorstellen bij het gevoel van wanhoop en uitzichtloosheid en ultieme eenzaamheid die mensen tot zo’n daad drijft. Verbinding zoeken en vinden is mijn manier om door het leven te slalommen. Het schrijven van verhalen help me daarbij en is een manier om contact te maken met mensen waarover ik schrijf en soms met mijn lezers. Maar er zijn ook legio mensen die geen verbinding voelen, en geen zelfmoord plegen, maar gewoon eenzaam zijn.
Zelfmoord is bijna net zo oud als het leven. Misschien helpt het om in onze contacten echt de tijd te nemen voor een ander en met aandacht en liefde aanwezig te zijn.
En nu ga ik toch nog een stukkie wandelen over de downs om uit te waaien en de dag niet te zeer in mineur te laten eindigen.