Maandag 16 juli is de dag van de grote oversteek. Nou ja, groot…. Twee uur duurt het om van Larne in Noord-Ierland naar Cairnryan in Schotland over te steken. Lekker snel dus. Vanuit Noord-Ierland kun je de Schotse kust zien liggen.
‘I’m gonna miss a friendly face’, zegt het oude, bijna tandeloze mannetje zaterdagavond tegen me. Ik sta op de hoek van Cairn Street in Gortin, vlakbij de pub Beer Garden waar ik gebruik maak van m’n Free WiFi punt. Van hieruit stuur ik m’n facebook- en websiteberichten door en onderhoud ik contact met het thuisfront. Het mannetje schuifelt vaak langs me heen op weg naar de winkel of gewoon om een ommetje te maken… Hij kijkt me indringend aan, schudt m’n hand en vraagt waar ik vandaan kom. Hij zegt dat ie me zal misen. Nou, sta ik met mn mond vol tanden. Ik kijk hem na als hij even later de hoek om verdwijnt.
Het afscheid van Noord Ierland voelt een beetje als een vaarwel. Alhoewel, een terugkeer sluit ik niet uit. Er is hier nog genoeg te doen… En hoe het allemaal zal uitpakken met de Brexit, is nog volstrekt onduidelijk. Drieenhalve maand ben ik op het eiland Ierland geweest. Eerst in de Republiek en de laatste twee maanden vooral in Noord Ierland. Ik heb veel meegemaakt, veel gezien en veel mensen gesproken. In Noord-Ierland heb ik gesproken over Brexit, maar vooral ook over The Troubles en over het leven in dit toch wel bijzondere land. En is het eigenlijk wel een land of is het de provincie Ulster. En dan nog niet eens de hele provincie, want drie graafschappen van Ulster liggen in de Republiek Ierland.
Ik ben wel verknocht geraakt aan de Ieren en ook aan de Noord-Ieren en aan het leven hier. De mensen zijn ontzettend aardig en behulpzaam. Klaas Roskam had me er al voor ‘gewaarschuwd’. Het leven is hier een stuk rustiger dan bij ons en doet me denken aan de jaren tachtig in Nederland. Ik merk dat ik dat rustiger tempo en dat minder gecompliceerde leven wel kan waarderen.
De laatste drieenhalve week heb ik op camping The Meadows gestaan, zo’n 20 kilometer van Omagh en Strabane vandaan, middenin The Sperrings, een prachtig natuurgebied ‘an area of outstanding natural beauty’. Ik heb er goede en fijne gesprekken gevoerd met campinghoudster Helena over de waarde van de ‘community’, het samenleven van protestanten en katholieken, het onderwijs in Noord-Ierland en nog veel meer. Ook haar man Robert was altijd in voor een praatje.
M’n verblijf in Noord-Ierland heb ik maandagmorgen afgesloten met een ontbijt bij Sonja in Larne, een Duitse vrouw die voor het geluk naar Noord Ierland verhuisde. Ik ontmoette haar meer dan een maand geleden bij de Tourist Information in Glenarm waar ze werkt. Met haar heb ik gesproken over roodborstjes en over een nieuw leven beginnen. Het roodborstje is symbolisch voor wedergeboorte of opnieuw beginnen, vertelde ze me. In zowel Ierland als in Noord-Ierland heb Ik roodborstjes gezien. Zo dichtbij dat ik er een paar heb gefotografeerd. In dat licht gezien vind ik de symboliek waarover ik nu hoor fascinerend.
De afgelopen weken heb ik in Noord-Ierland veel mensen ontmoet waaronder dominees, Orangemen, politieagenten en een journalist. Als ik op 12 juli tijdens de Oranjemars in Castlederg ben, schud ik heel wat handen en word ik enthousiast begroet door menigeen. Anoniem over straat gaan, lukt niet meer. Het maakt me ervan bewust hoe klein het wereldje hier eigenlijk is en hoe snel je een kenniskring kunt opbouwen.
Journalistiek gezien vind ik de toegankelijkheid van bestuurders, politici en politieagenten in Noord-Ierland een openbaring. Hoe makkelijk leg je hier contacten en hoe bereid zijn mensen om met je te praten. Geen leger aan voorlichters die je eerst moet trotseren, maar toegankelijke mensen die wat durven te zeggen. Het is me goed bevallen.
M’n journalistieke ‘vriend’ Tommy Nethery van de Ulster Herald wenst me maandagmorgen ‘good luck’ voor de rest van mijn reis. Hij wil contact blijven houden. Van Sonja uit Larne krijg ik wat appels, een banaan en twee zakjes chips mee voor de grote oversteek…
Als ik na de bootreis in het Schotse Cairnryan arriveer, lijkt het alsof de heuvels hier al meteen wat hoger zijn. Ik rijd een stuk over de kustweg en vind camping Redgates om even op adem te komen.
Het voelt alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen. Vandaag sluit ik het Ierse hoofdstuk even af en begin ik aan het nieuwe Schotse hoofdstuk. Met dankbaarheid en met een goed gevoel kijk ik terug op een bijzondere tijd op een prachtig eiland.