CAHERSIVEEN – Als ik me vrijdagavond wil inchecken op de Mannix Point campingsite in Cahersiveen verschijnt uit het niets een vrouw met zwart haar. Als ze hoort dat ik Nederlander ben, schakelt ze snel over in een Nederlands met een onmiskenbaar Amsterdamse accent, doorspekt met Engelse termen. Ze heet Astrid Dikkes (52). Ze werkt en woont hier in een klein huisje bij de ingang van camping samen met haar 14-jarige dochter Lily die tijdelijk op een nabijgelegen Ierse school zit. Omdat het campingterrein nog helemaal leeg is, kies ik een plek vlakbij zee, uitkijkend over de heuvels, maar wel met elektriciteit.
Astrid heeft een persoonlijke geschiedenis met Ierland en met Engeland. ,,Ik heb een dochter Lily die 14 is en die in Oxford is geboren. Ik heb ook 7 jaar in Oxfordshire gezeten. Ik ben ooit begonnen als au pair toen ik 17 was in Dublin en sindsdien kom ik bijna elk jaar in Ierland.
Ik leefde een beetje tussen Amsterdam en Dublin. In Dublin leerde ik een jongen kennen. Mijn vriendje werkte in een Dublinse band. Zo ben ik een beetje in de muziekwereld terecht gekomen. In Amsterdam heb ik bij een boekingskantoortje gewerkt en die boekte Ierse zangers als Mary Black en Christie Moore. Ik ben mee gaan touren. In Dublin heb ik in een rehearsalstudio gewerkt, waar allerlei bands optreden. Ik heb ook in Dooling in de county Clare gewoond. Ik heb altijd gewerkt in de horeca.
Toen in de jaren negentig in Dublin, de enorme economy-boom plaatsvond, was het daar echt niet meer te betalen. Ik werkte zestig uur per week in de horeca, ‘just to make ends meet’. Dat ging op gegeven moment niet meer. Een vriend van een vriend van een vriend had een pub in Oxfordshire en die zochten een manager. Toen ben ik daar terechtgekomen. Mijn dochter Lily is daar geboren. Haar vader is Schots, maar die had er niet zoveel zin in en daarna zijn we met z’n tweeën weer terug naar Amsterdam gegaan. Ik dacht ‘Ik wil dat m’n dochter opgroeit in Amsterdam, want dan wordt ze wereldwijs’… En dat is ze nu dus ook op haar veertiende.’’
Vijf jaar geleden kwam ik hier op de camping toevallig terecht tijdens een vakantie want ik ging altijd naar Dublin. Toen ik twee jaar later opnieuw op de camping was, begon iemand te zeuren over de schoonmakers die ze hier hadden en toen zei ik ‘I can do better that that’ en toen zeiden ze ‘Doe maar dan’. De afgelopen drie jaar maak ik hier schoon in de vakantie. Eerst alleen in de grote vakantie, maar dit jaar al vanaf april. Ik dacht ‘Dat kan helemaal niet’, want ik had een huis in Amsterdam. En hoe moet het met m’n katten? Maar toen dacht ik ‘Waarom eigenlijk niet’? Twee jaar geleden ben ik mijn baan kwijtgeraakt als facilitair coördinator voor Amsterdam Marketing. Je wordt boventallig verklaard. Via een uitzendbureau heb ik voor Richmont gewerkt. Dat hield ook weer op. En Lily wilde graag de ‘experience’ meemaken van een Ierse school.’’ Van de leerplichtambtenaar kreeg ze toestemming om haar dochter mee te nemen naar Ierland, mits ze daar naar school zou gaan.’’
Lily heeft het uitstekend naar haar zin op haar Ierse school. Ze hoeft zich niet meer druk te maken over wat ze aan moet trekken, want ze heeft haar eigen Ierse schooluniform, Op school, is ze een van de populairste meisjes. Ze wil ook niet meer terug…
Soms is het alsof Astrid in twee werelden leeft. ,,Amsterdam is zo anders. Ik woon 10 minuten bij het centrum vandaan. Ik woon in De Baarsjes, een Marokkaanse en Turkse omgeving met veel moskeeën. Wel leuk hoor, maar het is soms ook alsof je in een andere wereld zit. Hier is het heel anders. In Amsterdam woon ik twee hoog en ken ik mn benedenburen niet en hier zwaait iedereen tegen je in het dorp. Het is verbazingwekkend hoeveel spullen je thuis hebt en dan heb ik hier éen koffer waar ik de hele zomer uit leef. En ik mis helemaal niets. Het is wel even een culturele jetlag als je weer in Nederland terugkomt. Dat is niet fijn. Amsterdam is zo anders. Je kan hier in Ierland gewoon een huisje huren. Je hebt hier geen sociale huurwoningen en wachtlijsten van dertig jaar. In Amsterdam kan ik niet meer verhuizen. Ik sta al 20 jaar ongeschreven bij Woningnet, maar kom nog nergens voor in aanmerking.’’
De eigenaar van de camping, Mortimer Moriarity (77), woont in het grote witte huis naast de receptie. ,,Hij doet de receptie. Ik doe het schoonmaken en een beetje receptie. Julian, de Duitse tuinman, doet het onderhoud en zwaardere werk.’’ In haar huisje bij de ingang zit Astrid op de juiste plek. ,,Ik zie iedereen binnenkomen. Als ik Mortimer niet zie aankomen, loop ik even heen en weer naar de receptie.’’
Eind mei, begin juni begint het hier echt. ,,De schoolvakanties in Ierland beginnen op 1 juni. Er komen hier veel Belgen, Duitsers, Fransen Nederlanders en Polen. Er komen weinig Amerikanen, die zitten in B&B’s en in hotels. De campingpopulatie is een mengeling van alles: motorhomes, cyclists, tents, walkers. Jong en oud.
In de living room worden in de zomermaanden traditional music sessions gehouden. Dan komen de ‘locals’ allemaal spelen. Je kunt zelf meespelen als je een instrument bespeelt. Onze faciliteiten, met keuken en living room maken de camping bijzonder. In de zomer staat het hier vol met bloemen. Zelfs in de wc’s staan bloemen.
Iedere dag is hier ook hetzelfde, maar je ontmoet steeds andere mensen en hebt een prachtig uitzicht.’’ Het tempo van leven is ook een stuk lager. ,,De eerste paar dagen dat ik hier was, stond ik gewoon te stressen. Ik rende van hier naar daar, omdat ik iets moest pakken. Mortimer zag het en zei: ‘Calm down’. Haasten zit zo in je systeem. Je moet echt wennen dat je hier geen haast hebt. Je hoeft niet om 9 uur te beginnen. Als het maar schoon is.’’
De ontnuchtering komt ongetwijfeld als ze begin september weer teruggaan naar Nederland, denkt ze. ,,Lily haar school begint op 7 september weer. Dat wordt even een ‘culture shock’. Als ik terugga naar Nederland, ga ik weer voor een uitzendbureau werken, office management of facilitair werk. Dat is wat ik kan. Ik heb geen papiertjes maar wel een hoop ervaring. Als Lily eenmaal op eigen benen staat, denk ik dat ik hier wel terugkom,’’ besluit Astrid haar levensverhaal. ,,Ik denk dat ik met mijn Nederlandse partner wel naar Ierland wil. Hier wil ik wel oud worden, maar in ieder geval niet tweehoog in Amsterdam in De Baarsjes.’’