Omdat het vanochtend droog is en de zon zelfs voorzichtig door het wolkendek probeert te prikken, besluit ik even rond te lopen in het dorpje waar ik nu ben: Bushmills. Ik ben er vorig jaar ook al geweest en bracht de nacht door op een groot parkeerterrein dat door meerdere campers wordt gebruikt. Dat heb ik vannacht ook weer gedaan.
Na een wandelingetje door het plaatsje, bekend van de whiskeydistilleerderij en van de Giant’s Causeway, zie ik het kleine geel geschilderde etablissement Cooper’s, ergens weggedrukt in een hoekje. Er zitten wat mannen buiten. Met wat inlevingsvermogen, waan ik me in een Zuid-Frans dorpje. Op een bord aan de muur, zie ik dat een volledig breakfast met koffie nog geen zes pond kost. Normaal eet ik altijd in m’n auto, maar voor zes pond besluit ik me te wagen aan een English breakfast. Na een minuut of tien krijg ik een bord gevuld met alles wat je normaal niet eet voor je ontbijt: bacon, sausijsjes, gebakken ei, witte bonen in tomatensaus en een plak bloedworst. Ik zal niet alles nuttigen.
Ik raak in gesprek met een van de mannen. Hij blijkt Keith te heten en is taxichauffeur. Een kalend hoofd, met grijze snor, een rode polo en zwarte broek en de onafscheidelijke sigaret in de hand. In Bushmills woont hij nu tien jaar. Taxichauffeur is hij al een jaar of dertig. Voordat hij in Bushmills reed, was hij chauffeur in Londonderry. De afgelopen twee a drie jaar heeft hij het toerisme hier met wel 50 procent zien toenemen. Steeds meer cruiseschepen meren aan in Belfast en al die toeristen worden hier naartoe verscheept. ‘De wegen kunnen het niet aan’, zegt Keith. In Bushmills arriveren in het zomerseizoen dagelijks tussen de 80 tot 100 bussen volgeladen met toeristen. Ze willen allemaal naar de Causeway, de bijzondere rechtopstaande stenenformatie hier even verderop aan de kust. Of naar de Dark Hedges, de bijzondere bomenrij, bekend uit de televisieserie Game of Thrones, die voor een groot gedeelte in Noord-Ierland is opgenomen.
Maar Keith vervoert ook passagiers naar de luchthavens in Belfast. Dat kost je ongeveer honderd pond en is een taxirit van 75 minuten.
Over politiek wil hij niet echt hebben.,,We hebben al meer dan twee jaar lang geen regering en alles draait gewoon door.” Van Brexit ligt hij niet wakker, alhoewel hij er weinig positiefs van verwacht. Zijn adagium lijkt vooral ‘Je nergens druk over maken, want je kunt er toch niets aan veranderen’. Een Verenigd Ierland, zal ooit wel komen, zegt ie, maar hij verwacht niet dat het nog tijdens zijn leven zal gebeuren. Zijn werkdagen zijn van zes uur ’s ochtends tot soms tien uur’ s avonds. Eigenlijk is het hier in Bushmills het hele jaar druk, met een grote piek in het zomerseizoen, maar in december zo rond Kerst, wordt Bushmills weer overspoeld met toeristen uit China.
,,Het grootste probleem is de infrastructuur. Die is niet berekend op de hoeveelheid verkeer. Het kleinste obstakel zorgt al voor filevorming.’ Vooral fietsers op de smalle wegen zijn een plaag voor de automobilisten, omdat ze alles ophouden, maar ook een vrachtwagen die een winkel moet bevoorraden in het centrum van Bushmills, legt hier het stadscentrum plat.
Als Keith opstapt om weer te gaan rijden, vraag ik of ik een foto van hem mag maken. Hij stemt toe en gaat bereidwillig op de motorkap zitten van zijn taxi. Zometeen gaat hij de hele dag weer toeristen vervoeren naar de Giant’s Causeway…