Het nieuws ligt op straat. Zo ook in Inverness. Het is dinsdagmiddag en ik loop hier net door de winkelstraat en hoor een opgewonden Schot vanuit zijn rolstoel schelden en tieren. Eigenlijk tegen iedereen die voorbijloopt. Iedereen negeert de man. Wat moet je er mee?
Ik denk even, zal ik vragen of ie een kop koffie wil van de plaatselijke Mc Donald’s. Gewoon even een patroon doorbreken. Maar zie er ook tegen op me te begeven in een situatie die ik verder niet kan inschatten. De man vloekt en tiert dat het een aard heeft. Laf besluit ik koffie en een burger voor mezelf te halen. Veilig achter glas, kijk ik met mijn dampende koffie en burger uit op de winkelstraat. Ik zie ik dat de man nog steeds schreeuwt. Dan verschijnen er twee politieagenten met gele hesjes. De een ziet eruit alsof ie zelf wel eens een burgertje bij de Big M verschalkt. Zij gaan het gesprek met de man aan en proberen hem te kalmeren. Dan zie ik dat een van hun hem wat vraagt. Hij zal toch niet vragen of ie een kopje koffie wil, denk ik nog.
Even later komt die agent de MC Donald’s binnen en gaat keurig in de rij staan. Als hij aan de beurt is, bestelt hij koffie en een burger. Hij wacht tot z’n bestelling klaar is en gaat dan naar buiten. Zijn collega heeft intussen met de man gesproken en hem al wat gekalmeerd. De man krijgt koffie en een burger en omhelst de agenten. Hij is rustig.
De agenten lopen verder, uitgezwaaid door de man, die met graagte in zijn burger hapt. Ik overpeins waarom ik zo schijterig was. Ik had precies hetzelfde kunnen doen. De man als mens behandelen en niet als melaatse. Niet dat ik per se de barmhartige Samaritaantrofee in de wacht hoef te slepen, maar vaak geeft je intuïtie je aan, hoe te handelen. Er zal nog wel eens een herkansing komen, denk ik. Intussen, heb ik natuurlijk wel een fotografisch verslag gemaakt van dit kordate optreden van de twee agenten. Een perfect staaltje crisisbeheersing hier in Inverness…