Dinsdagmorgen regent het niet meer en verschijnt er zelfs af en toe een flauw zonnetje aan de hemel. ‘All things must pass’. Uiteindelijk moet je het dus gewoon uitzitten. Ik wil meer van Dingle zien en verlaat de camping waar ik ongenadig veel regen en wind over me heen heb gekregen. Helaas is het nog niet helemaal opgeklaard waardoor weidse vergezichten niet aan de orde zijn, maar er valt genoeg te genieten.
Ik maak veel schapenfoto’s, beklim een aantal heuvels, rij over de Connor Pass en ga omhoog bij Brandon Mountain tot een hoogte van meer dan 900 meter. Bij Brandon Mountain is het zelfs uitgesproken zonnig. Brandon verwijst naar de Ierse heilige Sint Brandaan, ook in ons taalgebied bekend van de reis van Sint Brandaan. Voordat hij zijn 7-jarige reis ondernam om ‘the isles of the Blessed’ te vinden zou hij veertig dagen op Brandon Mountain hebben doorgebracht. Op zijn reis zou St. Brandaan zeemonsters en demonen zijn tegengekomen en het eiland waarop hij een vuurtje stookte, bleek een walvis te zijn. Later werd er gesuggereerd dat het ‘Isle of the Blessed’ in werkelijkheid Amerika zou zijn en dat Brandaan Amerika zou hebben ontdekt duizend jaar voordat Columbus dat deed.
Dinsdagavond ben ik de buurt van Castlegregory, nog steeds op Dingle. Ik sta op het Anchor Caravan Park, vlak aan zee. Van het weekend wordt er hier mooi weer beloofd.
Vanavond ben ik even wezen kijken aan zee. Net achter de duinen zie ik een groep mannen in een kring staan die ergens mee bezig waren. Maar wat doen ze? Rondom zijn auto’s geparkeerd en een tractor. In het midden staat een apparaat dat wel iets wegheeft van een guillotine. Ik neem polshoogte. Als ik dichterbij kom, zie ik dat aan een soort katrolconstructie een gewicht hangt. Een persoon moet aan een touw trekken en zo het gewicht dat 100 kilogram blijkt te wegen omhoog trekken. Als veiligheidsmaatregel lopen twee anderen mee die kunnen ingrijpen, om te voorkomen dat er ongelukken gebeuren met het gewicht als de ‘trekker’ de controle verliest.
Het bleek dat ik naar een training van het plaatselijke touwtrekteam uit Castlegregory kijk. De Castlegregory Tug of War Club blijkt zelf zijn eigen Facebooksite te hebben. Een aantal mannen is flink uit de kluiten gewassen en ze dragen allemaal speciale schoenen die wel wat weghebben van skischoenen. Er zit een stalen hak onder om je ‘goed vast te kunnen zetten’.
Een van de mannen introduceert zichzelf als Cyrill en vertelt me wat over het touwtrekteam. Het bestaat uit acht personen, maar niet iedereen is er vanavond bij. Een flink deel van het team bestaat uit familieleden: broers en neven. Binnenkort gaat het touwtrekseizoen weer van start en daarvoor wil het team van Castlegregory trainen. Dat doen ze altijd op de dinsdag en donderdagavond. Op zondag worden de touwtrekwedstrijden dan gehouden. Het is een soort all-Irelandcompetitie wat betekent dat er in 25 van de 26 counties getrokken wordt. Cyrill vertelt me dat er drie niveaus zijn: novice, second division en een soort eredivisie. Het team van Castlegregory zit in het laagste ‘novice’ niveau, maar hoopt dit jaar promotie te maken.
Nadat iedereen een beurt heeft gehad bij het omhoogtrekken van het gewicht, krijg ik ook nog een demonstratie ouderwets touwtrekken te zien. Met een doorkijkje op de zee, worden er twee teams gemaakt van drie personen, die tegen elkaar mogen trekken. Met de blote handen, wel te verstaan, al dan niet met wat talkpoeder. Ik vind het prima om dit keer vooral te observeren en foto’s te maken, want gelet op de rood aanlopende hoofden en het gepuf en geschreeuw, is dat touwtrekken een behoorlijke intensieve bezigheid. Als ik uitgekeken ben, loop ik via het strand weer terug naar de camping.