Ook op een reis als de mijne, kom je tegenslag tegen. Het hoort bij het leven en het gaat erom zo goed als mogelijk oplossingen te bedenken. De tegenslag die ik tegenkom heeft vooral met elektrische apparatuur te maken en met mijn nummerborden. Dus waar praten we over….
Toch is tegenslag vervelend omdat het je dwingt een oplossing te vinden voor iets dat je liever wilt ontkennen, maar dat niet te ontkennen valt.
De eerste tegenslag die ik tegenkom betreft mijn kentekennummerborden. Ik sta op een parkeerplaats in Whitehead in Noord-Ierland bij een druk bezochte gemeentelijke golfbaan. Van daaruit wandel ik naar het lokale station om met de trein Belfast te bezoeken. Ik arriveer in hartje Belfast, kan de stad verkennen, zonder me zorgen te maken over mijn auto, denk ik. Na zo’n bezoek kom ik om een uur of 9 terug bij mijn auto in Whitehead en ontdek dat mijn kentekenplaten eraf zijn geschroefd. Ongeloof, ontzetting en verbijstering.
Ik heb geen kentekennummerborden meer. Mijn Facebookvrienden zijn ver weg, de avond valt en ik ben in Noord Ierland. Belangrijk is het rustig te blijven in dit soort situaties. Ik zoek wat op over gestolen kentekenplaten op internet, maar dat stelt me niet direct gerust. Dit kan weleens lastig worden. Ik stuur meteen een mail naar de Rijksdienst voor het Wegverkeer (RDW) en breng m’n autoverzekering op de hoogte. Uit de automatische reply-reactie van het RDW begrijp ik dat het 5 werkdagen gaat duren voordat ik een reactie krijg op mijn vraag. Ik heb nu nieuwe nummerplaten nodig, maar hoe krijg ik die vanuit Nederland? Dat blijkt praktisch onmogelijk. Ik heb ook contact met m’n vriendin die de dag erop ook contact zoekt met de RDW en ook zo’n ontluisterende ervaring heeft. Voor noodsituaties als de mijne blijkt geen oplossing te zijn. Nieuwe nummerplaten moet jezelf aanvragen en daarbij moet je jezelf identificeren. Je kunt ze alleen in Nederland laten maken en daar ophalen.
Aangezien ik net twee maanden in het Verenigd Koninkrijk ben en hier nog wel een poosje zit, moet ik in ieder geval andere nummerplaten hebben en moet ik de diefstal registreren, overweeg ik. Al is het maar als bewijs. Ik besluit de diefstal te registreren bij de politie en bel het Noord-Ierse 112. Een uur later rijdt er een politieauto de parkeerplaats op. Er stapt er een alleraardigste politieagente uit die empathie betoont, mijn klacht registreert en me probeert te helpen. Kant en klare oplossingen zijn er niet. Antwoorden op het hoe en waarom van deze diefstal al helemaal niet. Zijn het souvenirjagers of worden de platen straks in het criminele circuit gebruikt? Maar waarom Nederlandse nummerplaten? De agente weet het ook niet en zegt dat er in Whitehead eigenlijk nooit wat gebeurt. Alleen dus net vandaag op deze parkeerplaats. Op internet vindt ze een adres waar ik mogelijk nummerplaten kan laten maken.
De volgende dag bel ik het telefoonnummer dat ik van haar heb gekregen en vang bot. Ik krijg wel een ander telefoonnummer maar ook daar kunnen ze me niet helpen. Ik krijg weer een ander telefoonnummer en krijg Mike Wylie in Belfast aan de lijn die mogelijk kan helpen. Maar nu moet ik wel naar Belfast toe terwijl ik liever niet in grote buitenlandse steden wilde rijden. Tom Tom blijkt een goede vriend en loodst me naar het opgegeven adres. ‘Numberplates’ staat erop de Het is een bedrijfje dat dus nummerplaten maakt. Voor 30 pond kan eigenaar Mike Wylie nieuwe kentekenplaten maken. Misschien niet via de officiële, gekmakende bureaucratische weg, die praktisch onuitvoerbaar blijkt, maar via deze alternatieve manier vertrek ik binnen een half uur met nieuwe gele nummerplaten. Niet helemaal identiek, maar ik hoef niet meer ‘naakt’ over straat. Ze worden er zelfs nog voor me opgeschroefd. Mijn dank is onvoorstelbaar groot.
Een andere tegenslag is dat de display van m’n fotocamera het begeeft en dat de telelens niet meer automatisch scherp stelt. De display is niet meteen op zwart, maar het gaat in stappen. Eerst heb ik nog een beetje beeld en kan ik nog herkennen dat een bepaalde foto is gemaakt. Maar na verloop van tijd is er niets meer zichtbaar op de display. Maar als je niks meer kunt zien, wordt het wel heel lastig om foto’s te maken en ze op je telefoon te zetten, zoals ik gewend was. En kun je niet meer zien op welke instellingen je camera staat. Met enig fortuin weet ik de camera weer op de juiste stand te krijgen nadat hij daar was afgegaan. Ik had op een verkeerd knopje gedrukt. Nu kan ik in ieder geval handmatig foto’s blijven maken die ik dan later op m’n laptop kan zetten. Niet ideaal, maar ik kan in ieder geval nog foto’s maken van bijvoorbeeld de Oranjemarsen en andere bijzondere evenementen en gebeurtenissen.
De laatste ‘grote’ tegenslag beleef ik als ik een week geleden langs het strand in Newburgh in Schotland loop. Ik heb Aberdeen omzeild en ben in een prachtig natuurgebied terechtgekomen. In m’n hoofd hoor ik David Attenborough de beelden die ik zie becommentariëren. Meeuwen die zich in het water storten op zoek naar voedsel, een eendenkolonie en honderden, misschien wel meer dan duizend zeehonden die een vreemdsoortig continu loeiend geluid voortbrengen. Het lijkt wel op een harde wind die door het huis loeit.
Ik ben foto’s aan het maken met camera en met m’n mobiel. Als ik op een rots wil zitten pal aan het water, buig ik iets voorover en valt m’n mobiel op de grond. Omdat ik direct aan het water zit, valt ie dus in het water. Ik haal hem er snel uit. Hij heeft er hooguit enkele seconden in gelegen. Maar gaandeweg de middag vallen er steeds meer apps uit en in de nacht gaat ook het scherm op zwart. De volgende dag doet ie nog steeds niets. Alhoewel er nog wel een groen lampje brandt en hij af en toe een brommend geluid maakt. Gelukkig heb ik nog een reservetelefoon, maar hoe krijg ik alle – met name – geluidsopnamen eraf? Allerlei interviews die ik ooit nog moet uitwerken en wat teksten.
In dit soort gevallen wreekt het zich dat ik toch een te elementaire kennis heb van ICT. Foto’s staan op een sd kaartje, dus die zijn wel bewaard, maar die geluidsopnamen… Natuurlijk niet gebackupt…. De volgende dag ga ik naar Peterhead en kom in The Thistle. Een plek waar ze mobiele telefoons repareren. Een vriendelijke Turkse man helpt me. Dertig pond kost het om hem open te maken en er is geen enkele garantie dat hij het daarna weer doet, want het kan ook heel goed te maken hebben met het beeldscherm dat het begeven heeft.
Als ik een kleine drie uur later terugkom, blijkt het inderdaad waarschijnlijk het beeldscherm te zijn. Er zit een soort oxidatieplekje op het batterijtje. Hij kan een nieuw scherm laten komen. Al met al kost dat me zo’n honderd pond en duurt het drie tot vijf dagen. Maar niet zeker is dat het dat ook is. Ik neig naar een tweedehands Phone, maar wil zien wat hij heeft staan. Temidden van de tweedehands toestellen, staat een nieuwe Huawei. Een soortgelijke telefoon als m’n ‘oude’. Alleen nog moderner. Ik besluit dit toestel aan te schaffen. De simkaart en sd kaart kunnen worden over gezet en ik kan m’n oude toegangscode invoeren. Er is alleen nog geen oplossing voor m’n bestanden, maar die kunnen er in Nederland worden afgehaald, verzekert hij me. Dat hoofdstuk heb ik dus nog tegoed.
De les uit alle tegenslag die ik ben tegengekomen, is dat je overal een oplossing voor kunt bedenken. Dat die oplossing misschien niet alle problemen oplost, maar je voorlopig in staat stelt om verder te gaan. Tegelijkertijd hoop ik dat het hier voorlopig wel bij blijft….