Vandaag heb ik een top 5 gemaakt van vermiste voorwerpen tijdens mijn verblijf in het Verenigd Koninkrijk. De eerste drie plekken worden ingenomen door mijn autosleutels, de gasaansteker en mijn bril. Op plek vier staat een rood notitieboekje en op nummer 5 is vandaag met stip binnengekomen mijn bruine Camelschoen.
Mijn autosleutels, gasaansteker en bril zijn onmiskenbaar top 3 werk, waarbij autosleutels en bril strijden om de eerste plek. Doorgaans vind ik mijn top 3 van vermiste voorwerpen terug na een tot waanzin drijvende zoektocht. Bij mijn notitieboekje en bruine schoen is het vooral een kwestie van analytisch deduceren in combinatie met een dosis geluk.
Voor mijn vertrek naar het Verenigd Koninkrijk prentte ik mezelf in hoe belangrijk het is om vaste plekken te hebben voor belangrijke dingen als autosleutels, gasaansteker en bril. Maar als je op reis bent, is deze essentiële stelregel al snel vergeten.
En dan heb ik een probleem. Want waar zijn die autosleutels, gasaansteker en bril, net nu ik ze dringend nodig hebt… Want ik wil autorijden, koken of gewoon goed kunnen zien…
Aanvankelijk probeer ik de situatie rationeel af te handelen. Waar ben ik geweest? Wat heb ik gedaan? Ik overweeg waar bovengenoemde zaken kunnen liggen, maar vind niets. Vervolgens raak ik in het stadium waarin de paniek al iets toeneemt. Ik overweeg opnieuw, stel dezelfde vragen als in het eerste stadium, maar nog steeds dient een oplossing zich niet aan. De spullen blijven onvindbaar. Koortsachtig onderzoek ik de hele auto. Ik verplaats kleren, handdoeken, boeken, kijk in laden en plastic boxen, maar vind niets. Ten slotte geraak ik in blinde paniek en vrees even dat mijn wereld zal instorten. Ik besluit de hele auto leeg te maken. Als ik alles uit de auto haal, zal ik toch zeker vinden wat ik zoek. Ik maan mezelf tot kalmte en stel mezelf gerust omdat ik zeker weet dat de vermiste voorwerpen in de auto moeten liggen. Intussen wordt de berg aan spullen die ik uit mijn auto haal en op het gras neerleg of gooi, gestaag groter.
Dan voel ik toch nog eens in een van mijn drie uitpuilende binnenzakken om te ontdekken dat ik iets voel waarvan de contouren overeen lijken te komen met die van mijn autosleutels. Hoe kan het dat ze in binnenzak 3 zitten, waar ze de zes keer hiervoor dat ik dezelfde binnenzak controleerde toch echt niet zaten? Vanuit diepe wanhoop bereik ik een gevoel van intense gelukzaligheid. Eindelijk keer ik weer terug tot mijn ware rustige zelf. En de gasaansteker blijkt gewoon gevallen en ligt op de grond en mijn bril ligt voorin de auto bij de versnellingsbak. Intussen ligt de totale inhoud van mijn auto nog wel uitgestald op het gras, maar is het goed af en toe de bezem door de auto te halen… Ik beloof aan mezelf dat ik voortaan altijd weloverwogen mijn autosleutels, gasaansteker en bril op een vaste plek zal neerleggen. Tot de volgende keer…
Autosleutels, bril en gasaansteker mogen heel vertrouwd klinken. Ze staan daarom niet voor niks in de top 3. Op plek 4 staat mijn rode notitieblokje, dat ik van mijn vriendin Christine heb gekregen en waarin ik belangrijke aantekeningen maak, onvergetelijke kwinkslagen noteer etc. Als ik dit rode boekje in Ierland kwijt raak, weet ik zeker dat ik het ergens heb laten liggen. Een uitgebreide zoektocht door mijn auto levert niets op. Door analytisch redeneren, soms een van mijn kwaliteiten, kom ik uit bij het museum dat gewijd is aan de slag bij de rivier de Boyne bij Drogheda. Ik stuur een mailtje naar het museum en ontvang snel antwoord. Ze schrijven inderdaad een rood notieboek te hebben gevonden. Het lag op een stoel in de bioscoop waar de hele dag door dezelfde Batlle of the Boyne film wordt vertoond. Ik herinner me plotseling dat ik het daar zelf heb neergelegd. Ik rij opnieuw naar het museum waar ik mijn favoriete rode notieboek in mijn armen sluit.
Vandaag heb ik mijn nummer 5 toegevoegd aan deze lijst van vermiste voorwerpen. Mijn bruine Camelschoen die ik ooit in Kleve kocht met Annelies. Gisteren ontdekte ik dat er een van mijn Camelschoenen ontbrak in mijn collectie. Ik vermoedde al dat die weleens van het opstelrandje bij de schuifdeur zou kunnen zijn gevallen op de vorige camping in Murkle. Ik stuurde een mail naar de camping en kreeg snel daarna de bevestigende mededeling van campingbeheerder Paul Newman dat mijn schoen zich inderdaad in Murkle bevond. Hij lag in het gras. Vanochtend ben ik 32 kilometer teruggereden om de verloren schoen weer in mijn armen te kunnen sluiten. Hij stond bovenop de brievenbus bij de receptie, een tikkeltje nat van een wilde nacht in Murkle, maar weer veilig thuis bij zijn eigenaar…