Vier nachten heb ik doorgebracht op Pierce’s Caravanpark in Ballybunion. In de winter een klein kustplaatsje met 1200 inwoners, groeit Ballybunion in de zomermaanden uit tot een toeristische trekpleister. Dat de zon drie van de vier dagen schijnt, zal er ongetwijfeld toe bijdragen dat er meer mensen rondlopen in Ballybunion dan normaal, maar de 10.000 bezoekers die op een zomerse dag hier verblijven, worden lang niet gehaald. Mijn schatting is enkele honderden bezoekers.
De aantrekkingskracht van Ballybunion is het strand met oorspronkelijk een dames- en herengedeelte, gescheiden door een rotspartij met daarop de restanten van en oud kasteel. Bovenlangs loopt een prachtig wandelpad, Nun’s Walk, met mooie vergezichten en rotsformaties. Vooral de zonsondergangen zijn mooi in Ballybunion. Dat het maximaal 16 graden is, weerhoudt de Ieren er niet van een duik te nemen in de koude Atlantische Oceaan. Anderen lopen in T-shirtjes rond, terwijl ik blij ben dat ik mijn hoodie aanheb.
Ik heb flink wat tijd doorgebracht in de plaatselijke bibliotheek, gehuisvest in een kerk die eerst ergens anders stond maar steen voor steen is verplaatst en opgebouwd op de huidige locatie. Van bibliothecaresse Dolores Mc Kenna krijg ik twee wifi-wachtwoorden: een voor mijn mobiele telefoon en een voor de laptop. Zij geeft me een aardig inkijkje in het lokale leven. Ook met mijn campingbaas Paul Pierce voer ik boeiende gesprekken. Eigenlijk over van alles en nog wat. Ik word ’s avonds uitgenodigd voor een kop thee en ben bijna twee uur op bezoek bij Paul en zijn vrouw Noírín. Ze hebben twee kinderen: een jongetje Michael Paul en een dochtertje Una.
Als je wat langere tijd op één plek staat, leer je mensen echt een beetje kennen. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor J.P. Walsh. Hij is een voorganger, zelf noemt hij zichzelf ‘pastor’, in de Christian Fellowship gemeente in Listowel, niet ver van Ballybunion. Ik stap er binnen omdat er anti-abortusposters langs de openbare weg hangen. Ik wil graag een artikel schrijven over de Pro-life beweging in Kerry. Binnen spreek ik met een van de vrijwilligers die me uitnodigt voor een bijeenkomst de volgende avond waar J.P. Walsh aanwezig zal zijn. De volgende avond ben ik er om 19.15 uur. Ik mag mee naar een bijeenkomst van de beweging Kerry Right to Life. Daar ontmoet ik een grotere groep vrijwilligers die campagne voert tegen het herroepen van het achtste amendement bij de grondwet. Dat achtste amendement beschermt de rechten van het ongeboren kind en verbiedt abortus. Ik wil er een artikel over schrijven en proberen dat in Nederland te slijten. Met J.P. Walsh heb ik de volgende dag een interessant gesprek over de gemeente die hij hier heeft opgebouwd. Dat gesprek zal ik de komende dagen verder uitwerken.
Zondagmiddag vertrek ik uit Ballybunion op weg naar Doonbeg. Ik moet de rivier de Shannon over bij Tarbert. De Shannon is een behoorlijke brede rivier. De overtocht op de Shannon Breeze, zo heet de veerboot, duurt twintig minuten. Ik rij daarna naar een heerlijke kleine camping aan zee in Doonbeg. In het dorp maak ik even contact met een lokaal hondje, dat enthousiast in de beek staat te kwispelen. De volgende dag vertrek ik eerst naar het Trump Golfhotel in Doonbeg om daarna door te reizen naar de Cliffs of Moher, de 200 meter hoge cliffs in de county Clare, waar jaarlijks heel veel bezoekers komen kijken.
In ‘the middle of nowhere’ ligt het Trump International Golf Links & Hotel. De uitgestrektheid van het ‘golflandgoed’ in Doonbeg valt op en natuurlijk de rust. Het is het ‘weer van alle mensen’, zou Gerard Reve zegen. Grijs en grauw, winderig en met een druilerig miezerregentje. Mensen komen hier om te ontspannen, te golfen en om te genieten van de rust.
Drie vlaggen wapperen fier bij de ingang van het Trump International Golf Links & Hotel: de Ierse, de Amerikaanse en natuurlijk de Trumpvlag. Dit is de heilige Drieeenheid hier op Doonbeg. Van de naam van het hotel is de T van Trump al verdwenen en ook de I van Ireland is weg. Is het vandalisme of gewone slijtage? Even verderop, aan de rand van het Trumpcomplex, staat een verlaten en vervallen boerderij, met mos overwoekerd. Een herinnering voor alle groten der aarde dat verval en ondergang uiteindelijk onvermijdelijk zijn. En tegelijkertijd een pleidooi voor bescheidenheid en ingetogenheid.
Het Trump International Golf Links & Hotel is nog niet zo oud, laat ik me vertellen. De golfcourse werd in 2002 geopend en in 2014 nam Trump de zaak over. ‘Voor relatief weinig geld’, vertelt een onderhoudsman me. Zelf werkt hij al 12 jaar op het golfcomplex. Hij benadrukt hoe belangrijk het golfhotel is voor de werkgelegenheid voor de inwoners van Doonbeg en omgeving. Op hoogtijdagen werken er wel 240 mensen, zegt hij. Dat ‘The Donald’ volgens hem niet helemaal goed bij zijn hoofd is, doet daar niets aan af. Het complex werd uiteindelijk in 2002 geopend, maar dat had eigenlijk al tien jaar eerder gekund. ,,De aanwezigheid van een ‘zeldzame slak’ vertraagde de aanleg van de golfbaan met tien jaar’’, vertelt de man. Later bleek de zeldzame slak toch ook op andere plekken in Ierland voor te komen, en was dus uiteindelijk niet zo zeldzaam waardoor er alsnog gebouwd kon worden …
Wat ik zie is een nieuw gebouw dat er vooral oud moet uitzien. Het moet de uitstraling hebben van een kasteel en landgoed, maar lijkt toch iets meer op Disneyland. Trumps zoon Eric is er de baas en komt regelmatig langs. Donald Trump zelf is er een paar keer in 2014 geweest nadat hij het kocht en voordat hij president werd. In het restaurant hangt een foto van de familie Trump samen met Oprah Winfrey en ook nog een andere foto van Trump. Het koffieservies blijkt gemaakt te zijn door Churchill. Zie hier de namen van de twee grote staatsmannen Trump en Churchill verenigd in het Ierse Doonbeg ;-).
Het personeel is allervriendelijkst, het gras kort geschoren en de golfbaan keurig onderhouden. Achter de bar staat een jonge vrouw, die volgens haar naamkaartje Sarah Glenny heet. Ze werkt er al acht jaar en vertelt dat ‘business’ de laatste vier jaar erg goed was. Trump heeft behoorlijk wat geld geïnvesteerd in het resort, met zo’n veertig tot vijftig lodgings. De naam Trump blijkt een magische aantrekkingskracht te hebben op veel mensen. Het hotel en de aangrenzende veertig zijn eg populair onder toeristen, vooral uit de Verenigde Staten en Canada, maar ook wel uit Europa.
Even verderop, aan de rand van de 18 holes golfcourse, ligt het strand. Het maakt een desolate indruk. Woeste golven rollen aan land in Doonbeg Bay. In 2014 was er even sprake van dat er vlakbij bij de golfcourse windmolens zouden komen, maar na een telefoontje van – toen nog zakenman – Donald Trump aan – toen nog minister en tegenwoordig premier – Leo Varadkar verdwenen die plannen in de ijskast.
Wat opvalt is het wapen dat de familie Trump voert en dat overal te zien is. Een wapen dat nouveau riche families als Trump status moet geven. Dit is het landgoed van Koning of Keizer Trump en zijn familie. Het Trumpwapen hangt overal: aan de muur, op kleding, op golfvlaggen en natuurlijk op de grote klok die buiten staat.
Na koffie te hebben gedronken in het Trumphotel verlaat ik Doonbeg op weg naar de Cliffs of Moher. Het weer is allerbelabberdst. Ik zoek een camping in de buurt van de bekende rotsen. En terwijl ik dit tik, breekt plotseling de zon door en wordt het de hoogste tijd voor een wandeling langs de kust.
