Nog bijkomend van mijn Magical Mystery Tour door het Liverpool van The Beatles, belanden we zaterdagmiddag om 2 uur met de bus in het ‘rush hour’. Ik zit nog in de Magical Mystery Tour bus en geniet na van een mooie rondreis door Liverpool en het verhaal van ’the greatest band on earth’. Ik heb de woonhuizen van alle vier Beatles gezien en dat van hun manager Brian Epstein. We zijn gestopt bij Strawberry Fields en bij Penny Lane. En bij St. Peter’s church ‘where John and Paul met for the first time’. Wat kan een echte fan zich nog meer wensen? Of het zou een ontmoeting moeten zijn met Paul Mc Cartney himself, zoals onze Beatlesreisleider Paul, what’s in a name, een paar weken geleden overkwam. Hij gaf weer een rondleiding onder meer langs Paul’s voormalige woonhuis in 20 Forthlin Road toen hij oog in oog stond met de Beatle. James Corden maakte een programma rond Paul Mc Cartney en bezocht samen met Sir Paul belangrijke plekken uit zijn leven, zoals Penny Lane en z’n oude woonhuis. Onze reisleider mocht de hand even schudden met deze Paul.
Zo’n ontmoeting zit er vandaag helaas niet in. Nog een paar honderd meter naar The Cavern, van waaruit The Beatles Liverpool en daarna de wereld veroverden. Gisteren heb ik The Cavern club in Matthew Street al even bezocht. Om een indruk te krijgen van de grootte en de bedompte en benauwde atmosfeer. Het is allemaal een beetje fake, want dit is niet de oorspronkelijke Cavern, want die werd in 1973 afgebroken. Dit is een soort replica Cavern die er van alles aandoet om toch vooral authenciteit uit te stralen. Grote namen hebben er inmiddels opgetreden: Paul Mc Cartney himself, maar ook Oasis, Adele en The Rolling Stones. Het Cavernwijkje in Matthew Street moet een Walhalla zijn voor de Beatlesfan. Ik vind het meer een nachtmerrie. Te veel commercie, te veel geld willen verdienen en te ‘overdone’. In dit soort omgevingen vol geveinsde of echte gezelligheid, mensenmassa’s, drank en jolige vriendschap, voel ik me een vreemde en alleen.
De Beatlestour is bijna afgelopen en in de stad is het zaterdagmiddag erg druk. We moeten wachten voor een demonstratie van Labour aanhangers. Rode spandoeken en bordjes met de tekst ‘Save the NHS’ en ‘Kick the Tories out’. Als de Beatlesbus dan eindelijk stopt, stap ik uit en verruil de wereld van muziek voor die van politiek.
De Labour party is prominent aanwezig dit weekend en ook volgende week in Liverpool voor haar jaarlijkse conferentie. Ik ren achter de demonstratie aan, maak foto’s en praat met deelnemers. De demonstranten willen dat er een einde komt aan de afbraak in de gezondheidszorg, de NHS. Heel specifiek voor Liverpool willen ze dat het oude Women’s hospital openblijft, ook als het nieuwe Royal hospital klaar is. De bouw van dat ziekenhuis schijnt al een jaar stil te liggen omdat de aannemer failliet is gegaan. De demonstranten worden onder meer toegesproken door schaduwminister van buitenlandse zaken Emily Thornberry, die klaarblijkelijk ook veel weet over de NHS. Ze zegt dat het ziekenhuis open moet blijven.
Ik haak af en ga naar het futuristische Museum of Liverpool waar een expositie wordt gehouden over John en Yoko. Over het leven, de muziek en de kunst van beiden. Net als zovelen kom ik voor John Lennon. Yoko krijg je er ongevraagd bij. De expo is opgezet met hulp van Yoko, die veel objecten heeft uitgeleend. Er zijn interessante objecten te zien. Kleding die Lennon heeft gedragen, een legershirt, een T-shirt, een wit jasje, songteksten, een wel heel bijzondere gitaar, veel videomateriaal, geluidsopnamen, teksten en een karaokekamer waar je mag meezingen met all time greatest John Lennonsongs. Zelfs uw doorgaans niet te uitbundige verslaggever heeft zich laten gaan en zong mee met Imagine. Het was een geluiddichte kamer, dus anderen hadden er geen last van. Er is ook een witte muur waar je een persoonlijke boodschap kwijt kunt. Over het geheel genomen is het een prachtige tentoonstelling, met schitterende filmbeelden ook uit de Imaginetijd in 1971, al vrees ik dat er ook enige geschiedvervalsing in het spel is en dat vooral het aandeel en de invloed van Yoko wat wordt opgeblazen. Maar, het is allemaal helemaal gratis. Alhoewel een donatie wel wordt gewaardeerd….
Voor het avondprogramma struin ik door Liverpool. Ik zie St. George’s Hall, een van Liverpools pronkstukken. Het begint te schemeren en ik loop door straten die ik niet ken. Zaterdagavond is het hier druk op straat. Ik zie groepjes vriendinnen die flink opgemaakt, vaak in uitdagende kledij over straat lopen, vooral veel pratend. Ik zie een man in onderbroek die samen met vrienden een bar binnenloopt. Een vrijgezellenfeest. Ik zie bergen beddengoed tegen een muur in een winkelstraat: dekbedden en slaapzakken van zwervers en bedelaars. Liverpool is een uitgaansstad, met ook alle randverschijnselen.
Ik stop even bij Mc Cartney’s Bar en vraag een van de twee uitsmijters waarom het zo heet. Hij zegt geen idee te hebben, maar ik mag wel even kijken. We raken aan de praat. Hij heet Marty, komt uit Liverpool en is een echte scouser, zoals de echte Liverpudians worden genoemd. Hij biedt aan me de volgende dag te ontmoeten en verder te praten.
Ik vervolg m’n pad en kom weer uit in de omgeving van de Albert Docks. Daar hoor ik muziek en even later een toespraak. De Labour party organiseert een rally. Hier woedt het links-rechts denken nog meer dan in Nederland en wordt het in ieder geval naar buiten toe sterk vergroot. De verschillen in Engeland zijn groter dan in Nederland. In Liverpool leven 5000 mensen op straat, maar de stad is ook een bruisende uitgaansstad. Het toerisme op en rond de Mersey bloeit. Alleen aan alle Beatles activiteiten wordt jaarlijks een slordige 80 miljoen pond verdiend.
Ik luister naar de schaduwminister van financiën, John McDonnell en later naar partijleider Jeremy Corbyn. Ook weer typisch Brits dat de belangrijkste oppositiepartij een schaduwregering vormt, alsof ze het ieder moment kan overnemen. Misschien is dit moment dichtbij, mits er eerst algemene verkiezingen worden gehouden, waarin May haar positie kan versterken of ten onder gaan. De vorige keer in 2017 ging het ook al bijna fout voor Theresa May en kwam Labour veel sterker uit de verkiezingen dan gedacht. Nu is May afhankelijk van de unionisten van de rechtse DUP uit Noord-Ierland.
De Labourboodschap van meer sociale rechtvaardigheid, meer sociale huurwoningen, geld voor de gezondheidszorg, een einde aan voedselbanken en daklozen op straat van Mc Donnell en Corbyn wordt gewaardeerd. Mensen hier zijn toe aan radicale verandering.
En dan spreekt Corbyn. Zonder opsmuk, met zijn regenjas aan. Als er een politicus is die je niet charismatisch kunt noemen, is het de Labourleider. ,, Het komt allemaal door de bezuinigingsmaatregelen van de Tories”, zegt Jeremy Corbyn.,,De Labour party biedt een alternatief van herverdeling van welvaart en macht en een transformatie van onze economie.” Corbyn maakt een verwijzing naar de jaren dertig van de vorige eeuw waarin minderheden als zondebok werden aangezien. Volgens hem gebeurt dat nu weer.,,Maar je kunt wel een vervelende sfeer creëren rond minderheden, maar uiteindelijk heb je geen huis gebouwd, geen scholen gebouwd, geen artsen opgeleid. Uiteindelijk heb je helemaal niets bereikt door dat te doen. ”
Corbyn zegt mensen bij elkaar te willen brengen.,, Om banen te beschermen en de levensstandaard in stand te houden.” Hij wijst op de groeiende tegenstellingen in de samenleving. Steeds meer mensen die in armoede terechtkomen en aan de andere kant de rijken die hun geld wegsluizen naar belastingparadijzen. En hij zegt dat een Labourregering de spoorwegen, de post en het water wil renationaliseren. En hij heeft zin in algemene verkiezingen om af rekenen met de Tories.
De boodschap van Jeremy Corbyn valt goed bij de aanwezigen die zijn naam beginnen te zingen. Of Corbyn echt alles kan uitvoeren wat hij zegt te willen, is natuurlijk de vraag. Eerst moet hij die verkiezingen eerst maar eens zien te winnen. En zelfs dan…. Wat blijft er over van alle fraaie beloften als er geregeerd moet worden…
Ik ga naar Cookstreet waar de bus vertrekt naar Greasby waar ik op een camping sta, met in mijn hoofd John Lennon, die zingt ‘All you need is love’, maar ook ‘Power to the people’. En soms moet je ook gewoon een droom hebben. Een passie, een ideaal. Anders word je een cynicus. Om te eindigen met Yoko Ono: ‘A dream you dream alone, is only a dream. A dream you dream together is reality’.
