Een gevoel van je ergens thuis voelen. Daar draait het allemaal om in een wereld in beweging, overweeg ik dinsdagochtend om 04.10 uur. Ik lig in m’n auto op een parkeerterrein achter een pub of eetgelegenheid waar ik gisteren heb gegeten. De pubdame had er geen problemen mee als ik mijn metalen ’tiny house’ een nachtje zou neerzetten op haar parkeerplaats. Als ik naar buiten kijk, zie ik in het donker op zo’n vijftig meter afstand de contouren van een soort fabriekshal. Ik weet dat het een Aldi supermarkt is omdat het gisterenavond rond 21.30 uur toen de winkel nog geopend was, een lichtzee was. Nu zijn alle lichten gedoofd, op wat kleine gele en rode lichtjes na. Alhoewel het eigenlijk nog nacht is, hoor ik voortdurend auto’s. Ik sta dus in de buurt van een autoweg. Maar waar ik precies ben is een verrassing voor me. Als het straks licht wordt, krijgt de wereld weer vorm.
Wat zeker is, is dat ik in de omgeving van Buxton sta. Gisteren ben ik vanuit Wales op weggegaan naar dit plaatsje in het Peak District waar ik een afspraak heb met Corrie en Geoff Owen. Zij wonen in Dove Holes niet ver van Buxton. Corrie is een Nederlandse die vanwege de liefde in Engeland belandde met Geoff. Al meer dan veertig jaar geleden. Gisterenavond kwam ik om 18.30 uur aan in Dove Holes waar ik verwelkomd werd door beiden. Het adres kreeg ik via Facebookvriend Dannis van der Heiden.
Ik ken Corrie en Geoff dus niet, maar het contact voelt meteen goed aan. We praten over Brexit, hun verhaal, mijn reis en verwachtingen. Een uur later gaan we wat eten. De afspraak is dat ik achter Corrie en Geoff aanrijd. In het pikkedonker rij ik door wat ongetwijfeld een prachtige omgeving is. Bovenal ben ik gefocussed op de achterlichten van Geoff. Als we na een minuut of tien bij een pub aankomen, blijkt deze gesloten te zijn: het is maandagavond. In het duister gaan we op weg naar een volgend adres: ook dicht. Uiteindelijk komen we terecht op een parkeerterrein, omringd door wegen en bij een supermarkt en bij restaurant/pub The Fickle Mermaid, niet ver van Buxton.
Dit is dus mijn thuis voor vannacht geworden. Nu is het vroeg in de ochtend en ben ik al wakker. Ik denk aan personen die ik de laatste dagen ben tegengekomen. Matthew Swarbrick die een leven als TV-producent inruilde voor dat van een zelfvoorzienende boer op een dertig hectare groot terrein in Noord Wales, de Henbant Farm, met daarop een bos waarin je kunt verdwalen. Ik denk aan Kay, die na een studie Ecologische Bosbouw nu in een stacaravan werkt en woont op de boerderij van Matthew. Als een soort landarbeider zaagt hij planken en balken van de bomen op de Henbant Farm. Tijdens de afgelopen storm is een flink aantal van die bomen omgegaan en die verzaagt hij. Voorlopig heeft Kay nog wel even werk, denk ik zondagmiddag als ik zelf bijna in het ontoegankelijke bos verdwaal en alle omgewaaide bomen zie.
Op verschillende momenten ontmoet ik Kay en praat met hem over van alles en nog wat. Over het harde, onzekere en troosteloze bestaan in de kustplaats Blackpool waar hij vandaan komt, over de kwaliteit van de bodem, over het nut van geld, over varkens, schapen en kippen en over zijn bijzondere muziekinstrument, de ‘strumming stick’ met een mini klankkastje en maar drie snaren dat hij bespeelt en meedraagt op zijn rug als een hedendaagse minstreel. Hij heeft een plan ze ooit zelf in productie te brengen. Kay is een encyclopedie aan kennis en kan boeiend vertellen. Hij ziet eruit als een kluizenaar met een lange baard en lang haar, maar is buitengewoon aardig en toegankelijk. Zijn thuis heeft hij nu gevonden op de Henbant Farm van Matthew en Jenny Swarbrick, waar hij de varkens voert en de schapen in de gaten houdt.
En dan Corrie en Geoff, die betwijfelen of ze wel iets zinnigs over Brexit kunnen zeggen. Corrie, wat spontaner en gedecideerd, die met mij in het Nederlands spreekt en die wel weer terug zou willen naar Nederland, maar door Brexit is het allemaal zo onzeker geworden. En wat gaat er straks met de Pond gebeuren en met de waarde van onroerend goed in Engeland?
Geoff, een voormalig zakenman die gepensioneerd is, is een echte Engelsman. Gedistingeerd, rustig en weloverwogen zijn woorden kiezend. Hij denkt dat Brexit gewoon weleens niet door zou kunnen gaan.,,Uiteindelijk draait alles in de wereld om geld, de wetten van ‘financial gravity’. Vanuit financieel oogpunt kan Britain zich geen Brexit veroorloven. And money moves so fast these days.” Geoff kan zich voorstellen dat er een moment komt dat er paniek uitbreekt bijvoorbeeld als de regering problemen krijgt om geld te lenen. Of dat de regering de tegoeden van buitenlanders bevriest en dat zij niet meer aan hun geld kunnen komen. Ik denk ook dat er een ‘People’s Vote’ komt over de Brexitdeal en ik denk dat handhaven van de status quo, in de EU blijven, een van de keuzes wordt. En als die mogelijkheid op het stembiljet komt te staan, is het voor altijd, zegt Geoff.,,Het is wat de jongeren willen.”
,,Mensen hier denken dat de gezondheidszorg misbruikt wordt door buitenlanders”, zegt Geoff,, Maar ze hebben geen idee van de luxe en welvaart in veel Europese landen. De groep mensen die dagelijks met Europa te maken heeft, is beperkt.”
Ook vanwege de landbouw denkt Geoff dat het VK in de EU blijft.,,In Noord-Ierland en Schotland waar landbouw belangrijk is, had je een grote meerderheid om in de EU te blijven. In Wales, ook een land met veel landbouw, veranderen ze nu van mening. De landbouw is afhankelijk van subsidies, gegarandeerd door 27 landen. Hoe gaan ze die subsidies betalen in Londen?… Opnieuw is het de wet van de financiële zwaartekracht.”
Corrie denkt dat Brexit wel doorgaat en is bang voor devaluatie van de Pond.,, Het is een van de redenen dat wij niet terugkunnen naar Nederland omdat de pensioenen een stuk minder waard zijn. Het is allemaal begonnen toen die Mrs May Europeanen ging gebruiken als onderhandelingswapen zonder hun toestemming en zei ‘You’ll just have to get out’. In het begin was alles prima, maar ik voel me hier niet meer welkom. Toen ik laatst foto’s aan het maken was, kwam ik aan de praat met een wandelaar. Hij vroeg me wat ik van Brexit vond. Ik zei tegen hem dat ik er niet van gediend was om als onderhandelingswapen misbruikt te worden. Ik zei zoiets dat ik me voelde als de Joden voor de Tweede Wereldoorlog. Niet welkom en op het punt staan om gedeporteerd te worden. Toen zei hij ‘Ik ben Joods’. ‘That really shocked me’. Hij zei ‘Ik begrijp nu wat u bedoelt’. De vergelijking met de Joden was natuurlijk veel te zwaar aangezet. ,,Maar ik voelde zo’n ergernis om als onderhandelingswapen te worden gebruikt…”
Al met al valt het reuze mee wat mijn gesprekspartners vanavond allemaal opperen over Brexit. En ze zijn reuze aardig. Alleen al daarom is het een juist besluit geweest om naar de Peak District af te reizen. Waar het thuis van Corrie en Geoff de komende jaren zal zijn, is in de sterren verborgen. Mijn thuis ligt nu hier en straks in Leusden.