‘Now that’s a giant causeway’, denk ik als ik zie hoe de lijvige Amerikaanse vrouw vlak voor mij haar evenwicht verliest en met haar imposante zitvlak op een natte, gladde en modderige steen belandt die onderdeel uitmaakt van de Giant’s Causeway. Haar kleine voeten op de te gladde gymschoenen in combinatie met haar massieve bovenlijf en de wet van de zwaartekracht beslechten het pleit. Ze maakt een zachte landing, maar heeft moeite overeind te komen. Haar man of vriend reikt haar de hand en helpt haar en probeert ook nog de modder van haar achterwerk af te vegen. Dat is nog eens echte liefde op de Causeway.
Van alle toeristische attracties die ik heb bekeken, staat deze reuzenweg – Giant’s Causeway – wel bovenaan. De Causeway ligt in het noorden van Noord-Ierland, niet ver van Portrush. Het is een van de grootste bezienswaardigheden hier. De Causeway werd 55 miljoen jaar geleden gevormd door een vulkaanuitbarsting. In 1986 werd hij als enige bezienswaardigheid in Ierland opgenomen op de lijst van Werelderfgoedlocaties.
Vanaf het bezoekerscentrum moet je eerst een kilometer lopen om bij de Causeway uit te komen. Als je op de Causeway zelf staat, lijkt het haast uitgesloten dat dit pad op natuurlijke wijze is ontstaan. Bijzonder is dat de 37.000 basaltblokken als een puzzel in elkaar passen en dat er een soort weg is ontstaan die naar zee leidt. De basaltblokken lijken pilaren te zijn, die op sommige plekken in schijven zijn verdeeld. Ze hebben een diameter van circa 30 centimeter en 5 of 6 kanten en liggen in een honingraatmodel.
De legende gaat dat de Giant’s Causeway een bouwwerk van reuzen was. De reus Finn McCool zou de Causeway bij wijze van brug hebben gebouwd om naar Schotland te lopen.
De rotsblokken van de Giant’s Causeway zijn Noord Ierlands nieuwe goud. Hier wordt in het zomerseizoen flink geld verdiend. Vandaag voel ik me een mier in de mierenhoop op weg naar de wereld van de reuzen. Natuurlijk veel Chinezen, die in de Causeway op miniatuurschaal iets herkennen van hun eigen Chineze Muur, maar ook Italianen, Fransen, Portugezen en natuurlijk Nederlanders.
Opvallend is verder de aanwezigheid van een groot aantal Vespa-rijders, van allerlei nationaliteiten. Ze doen mee aan een tocht die naar Belfast moet leiden. De knetterende scootertjes laten een onwelriekende walm uitlaatgassen achter zich. Ik ben getuige van de onafscheidelijke band tussen de Vespa-rijder en zijn helm. Bij de afdaling van het pad dat naar de Giant’s Causeway leidt, houden velen hun helm gewoon op, maar misschien is het een instinctieve voorzorgsmaatregel met het oog op vallende rotsblokken.
Ik wil niet denken aan alle filmpjes en foto’s waarin ik vandaag heb gefigureerd. Foto’s of filmpjes maken op The Giant’s Causeway zonder medetoeristen erop is gewoon onmogelijk, zeker in de vroege middag. Het weer is typisch Iers. Pittige buien en dan weer een poos droog. Het maakt een verblijf op de Giant’s Causeway iets waarbij je je aandacht moet houden, want niemand zit erop te wachten om hier gigantisch onderuit te gaan.
