Soms is het alsof een verhaal zich aan je opdringt. Vorig jaar had ik het in Enniskillen met een verhaal over de bomaanslag in 1987, zaterdag heb ik het opnieuw, maar nu in Derry.
Als ik zaterdagmiddag mijn auto parkeer in de wijk Waterside aan de andere kant van de rivier Foyle, ga ik even later op weg naar de Peace bridge die de Waterside met het oude stadscentrum verbindt. Ik ga de brug en de Foyle over. Als ik de weg ben overgestoken, kom ik uit bij de Guildhall, het stadhuis van Derry. Daar zie ik een groep mensen met gele t-shirts aan en met spandoeken rondlopen. Er zijn veel kinderen bij. Ze lopen bij de stadsmuur van Derry. De teksten die ze bij zich dragen, verwijzen naar een zekere Paul. De actie waarvoor ze zich inzetten, heet dan ook Paul’s Campaign. Het gaat er om bewustzijn te creëren voor ‘sarcoma’, wekedelentumoren. Een vorm van kanker waar jaarlijks 200 tot 250 mensen in Ierland mee te maken krijgen. Paul is het boegbeeld geworden van de actie, want z’n portret staat op de spandoeken. Of ie nog leeft, is mij niet duidelijk op dat moment.
Ik weet niet of ik over het onderwerp wil schrijven. Er zijn wel meer acties. Ik ken de achtergrond van Paul niet en ik wil eigenlijk gewoon door de stad wandelen. Toch maak ik wat foto’s van de actievoerders met de gele t-shirts.
Ik vervolg mijn wandeling naar The Bogside, het katholiek-nationalistische gedeelte van Derry. Ik daal af en loop naar het Brandywell stadion waar voetbalclub Derry City zijn thuiswedstrijden speelt. Ik loop ook naar het ernaast gelegen Celtic Park waar de Gaelic voetbalwedstrijden en rugbywedstrijden worden gespeeld.
Aan de overkant van de weg, zie ik de ingang naar de begraafplaats van Derry. Vorig jaar ben ik er al geweest en bezocht er de graven van IRA-strijders. Ik weet dat het een hele klim naar boven is, maar omdat ik nu op deze plek, besluit ik naar boven te klimmen. Al snel zie ik de eerste rijen graven opdoemen. Ik loop een beetje zigzaggend naar boven en stuit op het graf van een zekere Paul.
‘Pio Paul’ staat er met daarbij een beeldje van Maria in een zwarte schelp met een goudkleurig opschrift: Golden Rose Queen of Ireland. Een beetje protserig, maar op de een of andere manier trekt het m’n aandacht.
Op de grond, in zwart natuursteen, ook nog een rugbybal, een voetbal en een soort variétéhoed. You’ll never walk alone’ staat er bij geschreven. Deze Paul hield van sport, was 27 jaar toen hij overleed in 2011. ‘Precious memories of a loving and devoted son, grandson, brother, nephew and uncle. For every joy that passes something beautiful remains’. En op een kleine derde plaquette in het gras de tekst ‘soldier on’. Een volhouder dus, iemand die een ongelijke strijd streed, waaraan hij is overleden.
Even denk ik aan die andere Paul. Het zal toch niet het graf zijn van die jongen van die campagne… Deze is al in 2011 overleden en die campagne is nu. Coyle heet deze Paul en hij hield van voetbal en rugby. Het zou wel heel toevallig zijn dat ik nu net uit al die duizenden graven waar ik langs kan lopen net, langs dit graf moet lopen, tijdens een bezoek aan een begraafplaats dat ik aanvankelijk helemaal niet gepland had. Ik maak twee foto’s en ga verder en woon zelfs een mis bij in de katholieke kerk St Mary’s in Creggan.
Daarna ga ik The Bogside weer in en zie dat het Free Derry Monument geel is gemaakt. Helemaal in het teken van Paul’s Campaign. Opnieuw maak ik wat foto’s. Ik beloof mezelf op internet te neuzen om er achter te komen of ik deze middag tot driemaal toe met dezelfde Paul ben geconfronteerd. Maandagochtend kijk ik op de site van Paul’s Campaign en zie dat de Paul van de campagne en Paul Coyle dezelfde persoon zijn.
Dan moet ik dus iets over hem en zijn ziekte schrijven, besluit ik. Ik lees een artikel over Pauls ziekte: sarcomen of wekedelentumoren. Het zijn zeldzame, kwaadaardig tumoren, vooral bij kinderen en jong volwassenen. De ‘vergeten kanker’, wordt het hier genoemd omdat het in Ierland 200 tot 250 keer per jaar voorkomt. Op internet lees ik: ‘Sarcomen zijn zeldzame en kwaadaardige tumoren die bestaan uit tumorcellen die lijken op cellen in steunweefsel, zoals bot-, spier-, vet-, zenuw-, bloedvat- en bindweefsel.’ Ontdekking in een vroeg stadium is belangrijk om te overleven
Bij Paul was het te laat. Hij had last van een bult, maar de dokter dacht aan een sportblessure. De tumor kon verder door groeien en toe de diagnose werd gesteld, was het te laat. Paul Coyle was 27 jaar toen hij in 2011 aan de ziekte overleed. Het was zijn wens dat er meer ruchtbaarheid gegeven zou worden aan de ziekte en het behandelen ervan. Zijn vader Francie vervulde die laatste wens van zijn zoon en startte Paul’s Campaign.
Pas maandagmorgen realiseer ik me dat ik zaterdagmiddag eigenlijk een soort ereronde voor Paul Coyle heb gelopen. Beginnend in het stadscentrum van Derry waar ik de mensen van Paul’s Campaign ben tegegekomen met hun gele t-shirts en spandoeken, via de stadsmuren van Derry naar The Bogside en vandaar naar het voetbalstadion van Derry City en het Celtic Stadium waar de rugbywedstrijden worden gehouden. En ten slotte naar de begraafplaats, waar ik heel toevallig langs zijn graf liep en even stilstond. Paul hield van voetbal en van rugby. Zaterdagmiddag zijn we samen op pad gegaan: Paul en ik. Eindigend op de Derry Cemetery waar ik op zijn graf het opschrift lees: ‘You’ll never walk alone’.